Sasakala Gunung Tampomas

Kacaritakeun, Gunung Gedé anu aya di Sumedang ngaluarkeun sora pohara

pikakeueungeunana. Sorana ngaguruh. Tina puncakna kaluar haseup campur

lebu anu hurung. Ieu gunung kawas-kawas arék bitu. Rahayat Kabupatén

Sumedang harita, pohara rareuwaseunana. Kumaha balukarna lamun éta

Gunung Gedé bener-bener bitu?

Teu kacatur saha anu jeneng bupati harita. Ngan éta bupati téh pohara

towéksana ka rahayat, wedi asih sarta bijaksana. Atuh sanajan can kalaporan gé

anjeunna parantos uningaeun, kumaha tagiwurna rahayat. Anjeunna teras

ngémutan sangkan bisa nyalametkeun rahayatna.

Ku pangjurung kanyaah ka rahayat téa, anjeunna teras nyepi di hiji kamar, seja

mujasmédi neda pituduh ti paradéwa. Susuganan ku jalan kitu, anjeunna tiasa

mangadep ka Yang Tunggal, dipasihan pituduh pikeun nyalametkeun rahayatna.

Ku cengeng-cengengna nu mangadep, alhamdulillah, maksad Kangjeng Bupati

tinekanan. Dina hiji wengi, Kangjeng Bupati ngimpén kasumpingan hiji aki-aki.

Éta aki-aki anu nganggo anggoan sing sarwa bodas téh, pok sasauran anca

pisan, “Putu Éyang anu kasép, Éyang geus terang kumaha kabingung hidep.

Éyang hayang mantuan sangkan rahayat hidep bisa leupas tina kahariwangna.

Éta gunung kudu ditumbal ku keris pusaka kagungan putra dalem anu dijieun

tina emas. Poma hidep ulah deuk ngorétkeun. Tah, sakitu baé ti Éyang.”

Sabada sasauran kitu, éta aki-aki téh les baé leungit tina impénan Kangjeng

Bupati. Satampina éta ilapat, énggal baé Kangjeng Bupati kaluar ti kamar sarta

teras nyandak keris pusaka.

Énggal anjeunna angkat ngajugjug ka puncak Gunung Gedé. Rurusuhan da

sieun bitu mantén. Najan rahayat anu keur bingung, nyaksian Kangjeng Bupati

angkat ka puncak gunung mah, teu tégaeun ngantep. Bring baé naluturkeun.

Sadugina ka puncak Gunung Gedé, Kangjeng Bupati teu talangké, ngan lung

baé éta keris téh dialungkeun kana kawahna. Rahayat anu tadi naluturkeun téh

ngan bati colohok, da éta keris téh éstu kageugeut pisan Kangjeng Bupati.

Barang éta keris geus dikana-kawahkeun, jep saharita sora anu ngaguruh

pikakeueungeun téh jempé. Lini anu geus lila karasa, harita mah teu karasa

naon-naon. Sabada leungit kagétna, timbul kabungah rahayat téh. Ger baé surak

bakat ku atoh, sarta tuluy sumujud ka Kangjeng Bupati tanda nganuhunkeun.

Sakabéh rahayat ngaikrarkeun seja satia-satuhu ka anu ngaheuyeuk dayeuh.

Éta maksud kasatiaan rahayat téh ku Kangjeng Bupati ditampi kalayan dareuda,

bakat ku bingah. Bingah manahna lantaran bisa nyingkahkeun balai, bingah

lantaran bisa nyalametkeun rahayatna.

Tah, nya ti harita pisan éta gunung katelah Gunung Tampa Emas, anu saterusna

robah jadi Gunung Tampomas. Ayeuna mah teu pikasieuneun, malah mun

pareng poé peré mah sok rajeun dijarugjugan nepi ka puncakna

Posted in: legenda sunda